Νέα

Ήταν η μεγαλύτερη ποδηλατική πανδαισία που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια...

Από τα 17 Παγκόσμια Κύπελλα που διεξάχθηκαν το 2017, προκρίθηκαν σε όλες τις κατηγορίες 2940 αθλητές από 56 χώρες, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στο Albi για να συμμετάσχουν στον τελικό...

Η πολυπληθέστερη κατηγορία ήταν η δική μου "Μ45-49" προσελκύοντας τις 316 συμμετοχές, κάτι που αποτελούσε και ρεκόρ συμμετοχών σε τελικό Παγκοσμίου Πρωταθλήματος...   

Βρισκόμουν στο Albi έξι ημέρες νωρίτερα πριν τον αγώνα αντοχής προκειμένου να εγκλιματιστώ στις περιβαντολογικές συνθήκες και να μελετήσω την διαδρομή προσεκτικά.

Ωστόσο, την πρώτη ημέρα προπόνησης έπεσα θύμα της υπερβολικής ζέστης με τις παρενέργειες της αφυδάτωσης που είχα υποστεί, να με ταλαιπωρούν τις επόμενες δύο ημέρες...Με σωστούς χειρισμούς ξεπέρασα το πρόβλημα αυτό και ένιωθα και πάλι έτοιμος για την ημέρα του μεγάλου γεγονότος.

Η διαδρομή ήταν απόστασης 155km με 2.150 υψομετρικά. Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν οι στενοί επαρχιακοί δρόμοι και η μεγάλη ποικιλομορφία σε μικρές ανωφέρειες και κατωφέρειες. Το υπόλοιπο προφίλ τη, το συμπλήρωναν άλλες δύο μεσαίες αναβάσεις μέτριας κλίσης και δυσκολίας.

Από την εμπειρία μου είχα αντιληφθεί, με κύριο γνώμονα το προφίλ της διαδρομής αλλά και του μεγάλου αριθμού συμμετοχών, ότι θα υπήρχε μαζικός τερματισμός ενός γκρουπ 25-30 αθλητών...Με βάση το παραπάνω, ο σκοπός μου ήταν με κάθε κόστος, να βρίσκομαι καθ' όλη την διάρκεια του αγώνα πάντα στους πρώτους 20 αθλητές, ώστε να έχω τον ουσιαστικό έλεγχο της ροής του και να αποταμιεύω δυνάμεις για το τέλος.

Στην πράξη, αυτή η τακτική με βοήθησε στο να είμαι περισσότερο ασφαλής μέσα σε αυτό το τεράστιο γκρουπ, αποφεύγοντας δεκάδες μαζικές πτώσεις που δημιουργούνταν σε τόσο στενό οδόστρωμα...

Είναι λογικό να υπάρχει αυτή η νευρικότητα σε έναν τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος, όταν "αφηνιασμένοι" αθλητές από όλον τον κόσμο προσπαθούν να σου κλέψουν την θέση σου στο πελοτόν για ένα καλύτερο πλασάρισμα, το οποίο πιθανόν να τους οδηγήσει σε ένα επιτυχημένο ξεκόλλημα...Είναι λογικό να προσπαθεί ο κάθε αθλητής να δώσει τον καλύτερό του εαυτό αυτήν την μοναδική ημέρα του χρόνου.

Αυτό όμως που πρέπει να προσθέσω στο σημείο αυτό είναι ότι ήμουν λίγο "τυχερός", διότι ειδικά μετά το χάλκινο μετάλλιο που είχα κερδίσει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αυστραλίας το 2016, υπήρχε μία αναγνωρισιμότητα και σεβασμός από πάρα πολλούς αθλητές με αποτέλεσμα να κρατώ πιο εύκολα την θέση μου στο γκρουπ.

Το δεύτερο κυριότερο πρόβλημα που προκάλεσε ο μεγάλος αριθμός συμμετοχών εκτός από τις πτώσεις, ήταν, ότι πάρα πολλοί αθλητές οι οποίοι ήθελαν να κάνουν μία καλή παρουσία χωρίς να διεκδικούν κάτι περισσότερο, να δημιουργούν συχνά πυκνά, κενά  ανάμεσα από την αλυσίδα των αθλητών όταν ανέβαινε ο ρυθμός...Ήταν κάτι που δεν το είχα υπολογίσει ότι θα συνέβαινε σε τέτοιον βαθμό, κάτι, που μου στέρησε αναγκαίες δυνάμεις.

" Κάποια στιγμή, μετά τα 40 πρώτα χιλιόμετρα και ενώ διασχίζαμε μία πεδιάδα σε σχήμα σαλίγκαρου, σκέφτηκα ενώ βρισκόμουν την κορυφή του πελοτον, να ρίξω μια ματιά προς τα πίσω για να δω πόσοι αθλητές είχαμε απομείνει...Αντίκρισα ένα τεράστιο φίδι από ποδηλάτες όπου ο τελευταίος βρισκόταν τουλάχιστον ενάμιση χιλιόμετρο πιο πίσω από εμένα."

''Είναι σημαντικό σε τέτοιου είδους αγώνες να μην χάνεις την ψυχραιμία σου και να κρατάς την σκέψη σου καθαρή''

Μετά τα πρώτα 100km απομείναμε στο γκρουπ 40 περίπου αθλητές και στα τελευταία 25km είχα αποσπαστεί με άλλους 11 αθλητές. Θεώρησα ότι ήταν πλέον η ευκαιρία μου για να διεκδικήσω στο σπριντ ένα από τα μετάλλια...Η ποδηλασία όμως είναι ένα άθλημα αβέβαιο...

Στα τελευταία 15km κατά το ξεκόρφισμα σε ένα από τους τελευταίους λόφους, έγινε μία δυνατή εναλλαγή ρυθμού με αποτέλεσμα να μην αντέξει ένας Γάλλος που βρισκόταν μπροστά μου, σπάζοντας έτσι την αλυσίδα που είχαμε με τους υπόλοιπους 10 αθλητές...Δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ για να καλύψω αυτό το τελευταίο κενό...Και ήταν το μοιραίο...

Κατόπιν μας έπιασε ένα μεγαλύτερο γκρουπ 20 αθλητών, το οποίο βρισκόταν μισό λεπτό πίσω μας και ενσωματοθήκαμε μαζί τους. Από τους πρώτους αθλητές διατηρούσαμε μία απόσταση η οποία κυμαίνονταν από 30-40 δευτερόλεπτα αλλά χωρίς να έχουμε την δύναμη να τους μειώσουμε.

Τερμάτισα στην 16η θέση, 45 δευτερόλεπτα περίπου μακριά από την εξάδα. Η μέση ταχύτητα έφτασε κοντά στα 39km/h σε μία διαδρομή 2.150 υψομετρικών κάτι το οποίο δηλώνει το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού που υπάρχει.

Στην ποδηλασία πολλές φορές το αποτέλεσμα μπορεί να μην δικαιώνει τις προσδοκίες των αθλητών, αλλά στην πραγματικότητα τους δικαιώνει ο τρόπος που αγωνίζονται.

Προσωπικά ένιωσα θλίψη την στιγμή που έχασα στο τέλος του αγώνα το πρώτο γκρουπ, όμως βαθιά μέσα μου νιώθω ψυχική υπερπλήρωση, διότι αγωνίστηκα με πάθος, με ιδανικά, με τις ευχές των φίλων μου και των ανθρώπων που με αγαπούν...Και κυρίως, με σύμμαχο τον Θεό...Δεν άφησα τίποτα στην τύχη, ήμουν συνεχώς μέσα στο "παιχνίδι", ακολουθούσα δεκάδες ξεκολύμματα άλλοτε ξεκούραστος και άλλοτε κουρασμένος...Κοίταζα τον αντίπαλο στα μάτια με αυτοπεποίθηση. 

Θέλω να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου:

• - PPG HELLAS για την κάλυψη των εξόδων της προετοιμασίας μου και των ταξιδίων μου στο εξωτερικό.

• - Gatsoulis Bikes. Με τον κ. Στέφανο Γατσούλη έχω ιδιαίτερη σχέση και χαρά που συνεργάζομαι πάλι μαζί του. Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν έφηβος, είχα την πρώτη και πρωτοποριακή σχέση συνεργασίας για την εποχή εκείνη. Ναι, ήταν ο πρώτος χορηγός μου, μία συνεργασία που εξελίχθηκε σε αμοιβαία φιλία. Μετά από πολλά χρόνια οι δρόμοι μας συναντήθηκαν πάλι και μας ένωσε το ρητό... ''Μαζί ξεκινήσαμε και Μαζί θα τελειώσουμε''. Η Gatsoulis Bikes με υποστηρίζει με ότι καλύτερο ποδηλατικό εξοπλισμό υπάρχει αυτή την στιγμή στην αγορά, Fondriest, Mavic, Continental, Zipp, Rudy Project, Sram.

• - Zaes.gr, η οποία έχει επιμεληθεί τα τελευταία δύο χρόνια όλον τον αθλητικό ρουχικό εξοπλισμό μου.

• - Sport Tours Hellas, μία εταιρία διοργάνωσης μεγάλων αθλητικών event στο παγκόσμιο στερέωμα, και υποστήριξης αθλητών σε παγκόσμιες διοργανώσεις. Αυτό είναι ένα σπουδαίο έργο για την Ελληνική ποδηλασία και το επιμελείται ο διευθυντής της Γιώργος Λεβεντάκης.